माझ्या अगदी पहिल्या आठवणी औरंगाबादच्या आहेत. इयत्ता ७वी पर्यंत आम्ही औरंगाबादला होतो. ते वय नाजूकच असतं... मी काही त्याला अपवाद नव्हतो! आणि या वयातच मी दोघींच्या प्रेमात पडलो – मुली नव्हेत, दोन गोष्टी.
लहानपणापासूनच मी तसा एकलकोंडा. थोडासा माणूसघाणाच म्हणा ना! शारिरीक, आडदांड खेळांपासून दूर पळणारा. या वयात माझी पुस्तकांशी पहिली दोस्ती झाली. त्या पुस्तकातल्या जगात मी हरवून जाऊ लागलो – राजे, राण्या, राजकन्या, त्यांना पळवून नेणारे, त्रास देणारे राक्षस – आणि ते राजपुत्र, ती जंगले, पक्ष्याच्या पोटात आपले जीव ठेवणारे दुष्ट जादूगार ! मी या अद्भुत विश्वाच्या प्रेमात पडलो. वाचण्याची माझी भूक वाढतच गेली. सुदैवाने माझ्या एका मावशीकडे गोष्टीच्या पुस्तकांची एक मोठी पेटी होती. माझ्यासाठी खजिन्याचीच! थोडा मोठा झाल्यावर राजे-राण्या यांच्या जगातून मी मराठी कथाकादंबऱ्यांकडे वळलो. महाराष्ट्रातली सार्वजनिक ग्रंथालयांची परंपरा माझ्या या वेळी मदतीला आली. माझं पुस्तकांवरचं प्रेम कायम ठेवायला त्यांनी मदत केली. मी वेड्यासारखी पुस्तकं वाचली! अजूनही वाचतो. दुष्काळातून आलेली बकरी ज्याप्रमाणे चारा खाईल, त्याप्रमाणे मी पुस्तकांची पानं खाल्ली – खातो. पुस्तकांवर, वाचण्याच्या माझ्या सवयीवर मी मनापासून प्रेम केलं!!
वाचन आणि खादाडी – एक couch potato बनण्याची ती सुरुवात होती. पहिलं प्रेम विसरता येत नाही याचीअनुभूती घेत; आज एवढं वय वाढूनही मी या माझ्या पहिल्या प्रेमांमध्ये बुडूनच राहिलो आहे!!
अभिजित टोणगांवकर
👍
ReplyDeleteक्या बात है
ReplyDelete